podanie: Vesstion

Gość

Witam wszystkich <skinął>
Dla tych który niepamiętają mnie, bądz niedane nam było się poznać, zwą mnie Vesstion. Razem z wami kroczyłem pod tym samym sztandarem sojuszniczym, byłem w klanie Monjes Budistias w którym wspólnie z Kabem urzędowalismy. Niestety nasz klanik się rospadł jak i sojusz z tego co mi dane było zobaczyć o czym się dowiedziałem jak wróciłem po krótkiej przerwie.
Chciałbym przystać do was bo poczęści znam kilkoro z was <nie wiem czy mnie pamiętaja wszyscy hyhy> a czas spędzony z wami w sojuszu wspominam bardzo dobrze i dlatego chciałbym kroczyć z wami ramię w ramie pod jednym sztandarem. Oczekuję od was zgranej grupy, miłej atmoswery jaką pamiętam i mocy wypraw. Obecnie jestem bliski osiagniecia 50 kręgu ludzkim sztyleciarzem, pewne okoliczności spowodowały iż musiałem od nowa rozpocząć mą wędrówkę, choć w nowej skórze to serce i umysł pozostało niezmienione, ale do tego wrócę potem. <oczko>

Historia.

Opowieść którą wam tutaj przekażę tak naprawde niewiadomo czy wydarzyła się naprawdę, być może jest tylko ona dziełem starych bajarzy. Opowiada ona o losach zwykłego śmiertelnika uwikłanego w los zdarzeń i intryg.

Historii mego dzieciństwa niepamiętam zbyt dobrze, obraz jest za mgłą tylko nieliczne wątki prześwitują. Pamiętam iż narodziłem się na wyspie otoczonej ze wszystkich stron falami oceanu, pamiętam letni powiew wiatru, szum fal bezkresnych wód, kołysanie zielonych traw na wietrze. To wszystko znikło w pewnym momencie gdy dorosłem. Wybuchła wojna. Każdy zdatny mężczyzna był zaciągany do armi. Lata mijały, a w raz z nimi starzałem się i zdobywałem doświadczenie, stałem sie weteranem. Pewnej upiornej zimowej nocy stało się coś czego nigdy niewymarzę z mej pamięci. Otuż podczas pełnienia jednej z wart, zostałem zaatakowany przez bestię, prubowałem się obronić lecz stwór był zbyt szybki i zręczny po czym mnie dopadł i wbił swoje kły w moje ciało. Poczułem jak z mego ciała powoli ucieka życie, w duchu wiedziałem że to koniec mej wędrówki, oczy okryły mi się mgłą, powieki opadły na oczy jak głazy. Zapadłem w śmiertelny sen, krążyłem w pustce wszechświata każda chwila była jak tysiące lat. Nagle poczułem ból, ból który kazał mi się zbudzić z mego snu, poczułem iskrę życia w mym ciele choć inną niż do tej pory, narodziłem się dla świata powtórnie lecz już jako nowa istota, mroczna, zła, przeklęta, stałem się wampirem wiecznie gnebionym głodem śmierci i krwii. Przez wieki starałem się zdjąć klątwę ciążącą na mej duszy. W tym celu musiałem odszukać mego stwórce i zakonczyć linię jego istnienia. Kiedy juz przebiłem jego czarne serce mym mieczem, a jego głowa potoczyła mi się do stóp, odzyskałem swoje dawne ludzkie ciało i duszę...